ಕಾದಿಹೆ ನಾನು...

ಕಾದಿರುವೆ ನಾನು ಆ ನಾಳೆಗಳ
ಎದಿರು ನೋಡುತ..
ಕಾಂಕ್ರೀಟು ಕಾಡಿನ ಅನುಭವವೂ
ಕವಿತೆಯಾಗಲೆಂದು
ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿನ ಹೂ ಗಮಗಮಿಸಲೆಂದು
ನೆರೆ ಮನೆಯಾತ ಕೈ ಚಾಚಿದಾಗ
ಕರದಲ್ಲಿ ಚೂರಿಯ ಬದಲು ಗುಲಾಬಿ
ಇರಲೆಂದು....
ಒಂದು ಮನದ ನೋವಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಮನ
ಮಿಡಿಯಲೆಂದು..
ಕಾಯುವ ಈ ಪರಿ ನಿರರ್ಥಕವೆಂದು ತಿಳಿದಿದೆ..
ಈ ಕಾಯುವ ಕಾಯಕದಲ್ಲಿ ಅದೇನು ಸೊಗಸಿದೆ...
ಬರಲಿರುವ ನಾಳೆಗಳ ಹೊಳಪು ಬಿಂಬಿಸುವ
ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ವರ್ತಮಾನದ ಧೂಳು ರಾಚುತಿದೆ.